ralleighvallen

Ja ja ik weet het.. ik heb jullie wel extreem lang laten wachten deze keer.. maar ik zal het goed maken met een uitgebreid verhaal van de afgelopen anderhalve maand (want zo lang hebben jullie al niks meer van mij gehoord)..
Zoals de meeste van jullie weten zijn mijn ouders inmiddels op familiebezoek geweest :)
7 juni zouden ze in de namiddag landen op vliegveld Zanderij, maar s’ochtends kreeg ik al te horen dat ze een fikse vertraging hadden.. uiteindelijk zijn ze s’nachts om 1 uur geland.. helaas waren ze als laatste het vliegtuig uit, dus heb ik nog een dik uur op ze gewacht voor ze eindelijk naar buiten kwamen… was wel weer heel normaal om ze te zien… alsof ik ze een weekje niet had gezien in plaats van meer dan 4 maanden.. s’nachts om 3 uur waren we eindelijk thuis, en natuurlijk hebben we nog even wat nagekletst en zo zijn we om 4 uur lekker gaan slapen.. de volgende morgen om 9 uur stond er al een busje op ons te wachten, want we gingen met z’n 9-en naar White Beach.. we hadden ontzettend veel geluk met het weer, de zon heeft de hele dag flink geschenen.. Voor mijn ouders was het een heerlijk dagje om bij te komen van hun lange reis..
s’maandags heb ik ze een beetje het centrum van Paramaribo laten zien en de 2 volgende dagen hebben ze zichzelf vermaakt, omdat ik moest werken…
donderdag 12 juni (mijn moeders verjaardag!) zijn we s’ochtends heel vroeg met z’n achten naar de Ralleighvallen vertrokken… De Ralleighvallen/Voltzberg liggen in het Centraal Suriname Natuur Reservaat, een gebied van meer dan 1.6 miljoen hectare. Dit stuk land is mogelijk het grootste beschermde tropisch gebied op aarde.
Met een busje zijn we die ochtend eerst naar Boskamp gereden en daar hebben we aan het water ontbeten.. vervolgens in een korjaal aan de 8 uur (!) durende bootreis begonnen naar het Fungu-eiland. Onderweg zijn we bij het dorpje Witagron gestopt om even de benen te strekken en het dorpje te bekijken. Het blijft indrukwekkend hoe de mensen daar leven, zo eenvoudig..
Vervolgens weer verder per korjaal. Nog een keer gestopt bij een verlaten dorp (op een hond na) en hebben hier volop fruit uit de bomen geplukt: avocado, sinaasappelen en pomelo. Daarna snel weer verder.. onderweg nog wat pech met de motor van de boot gehad, dus we hadden wel wat vertraging. Mede door dit en de sterke tegenstroming van de rivier kwamen we pas in het donker aan op Fungu-eiland, waar we 3 nachten zouden verblijven.
Snel de spullen uit de boot getild en we werden gewezen waar we konden overnachten. Dit was in een houten gebouw, met 2 verdiepingen, uitkijkend over de Coppenamerivier. Het gebouw was open van de voorkant, dus het leek alsof je gewoon op een balkon sliep.. Tessa ontdekte ons eerste huisdier al snel: de tarantula! Nanette wilde spontaan niet meer bij ons op de kamer slapen en nam haar intrek bij Edith op de kamer, waar het spinloos bleek te zijn. Irvin (die mee was als gids) vertelde dat die spinnen over het algemeen heel rustig op hun plek bleven zitten en als ze zich al voortbewogen, dat dit heel langzaam ging… deze spin had duidelijk andere plannen, want hij zette zich al snel in beweging naar de kamer naast ons, waar mijn ouders sliepen… ik moet toegeven, ik vond het niet erg dat hij op burenbezoek ging… ik heb snel mijn bed gecheckt, mijn spullen op bed gelegd en de klamboe goed onder mijn matras gestopt… toen hoorde ik een gil, mijn ouders waren de spin tegengekomen.. mijn moeder had hem als haakje op de muur aangezien (het was natuurlijk donker) en wilde haar vest daaraan ophangen.. tot ze zo dichtbij kwam en in de gaten had dat het om een vogelspin ging… irvin heeft hem toen weggehaald en we duimden allemaal maar dat de spin het niet in z’n kop zou halen om terug te komen…
Na het douchen snel naar John, onze kok, want die had in de tussentijd een heerlijke maaltijd in één gedraaid. Het was natuurlijk mijn moeders verjaardag en dat hebben we toch nog even gevierd door wat kaarsjes in een broodje te plaatsen, bij gebrek aan taart :) daarna heerlijk een borgoe-cola op der gedronken!

De volgende morgen moesten we al vroeg opstaan, want we zouden na het ontbijt meteen naar de Voltzberg gaan wandelen. De Voltzberg is een bultvormige granietrots met nauwelijks begroeing, die zo’n 240 m boven het oerwoud uitstijgt. Voordat we bij deze berg aankwamen, hadden we er al een wandeling van 7 km door het oerwoud er opzitten. Zelfs mijn moeder heeft deze pittige wandeling goed meegelopen! Het had de laatste tijd zoveel geregent (blijft natuurlijk regentijd), dus moesten we vaak door flinke poelen waden. Daarnaast moesten we ook regelmatig over boomstammetjes balanceren boven kleine poeltjes! Onderweg verschillende aapsoorten, een giftige slang en nog wat andere beesten gespot. Onze locale gids Bonito (of ‘Bokito’ zoals mijn moeder hem noemde) had er flink de pas in, dus onderweg maar 1 rustpauze gehad. Eindelijk kwamen we dan bij de Voltzberg aan. Mijn moeder en Edith bleven onderaan wachten en wij gingen aan onze beklimming beginnen. Gehele berg was vrij steil en in het begin had je een aantal stukken waarbij je helemaal geen houvast had… dus we hebben flink gelachen om Dirry, die totaal geen grip had met haar hardloopschoenen. Regelmatig gleed ze hele stukken terug, bijna de mensen achter haar mee onderuit nemend. Eindelijk waren we dan boven, met de felle zon recht op ons. We konden beneden mijn moeder en Edith zien staan. Hebben even op de berg uitgerust en toen weer naar beneden gewandeld. Weer net zo gelachen om Dirry als op de heenweg, want nu kon ze zich weer niet houden en gleed hele stukken in een flink tempo naar beneden met het gevolg een flinke scheur in haar broek! Ook Tessa moest eraan geloven, want zij zat al klaar om naar beneden te schuiven en hield zich vast aan tak, maar die brak en ze gleed al schuin naar beneden om tegen Monique aan tot stilstand te komen!
Beneden mijn moeder en Edith weer opgehaald en aan de terugweg begonnen. Bonito liep weer net zo snel als op de heenweg, dus we hebben flink gezweet. Het laatste halfuurtje waren er flinke rukwinden en dan is het levensgevaarlijk om in het bos te lopen. We hoorden bomen omvallen, takken kwamen naar beneden zetten en we moesten echt goed uitkijken. Dirry werd gelukkig nog een keer weggetrokken toen er een joekel van een tak recht op haar en bonito viel… we hebben er echt flink de pas ingezet om zo snel mogelijk terug te gaan, ondertussen begon het ook nog te regenen. Ik ging nog onderuit in een flinke poel, omdat ik tegen een rechtopstaande boomstronk liep en mijn evenwicht hierdoor verloor en mijn voet wilde verplaatsen om mijn evenwicht te herstellen, maar juist net naast mij was de poel nog dieper en tja, daar ging ik toen… de camera van mijn moeder heb ik in een reflex omhoog gehouden, maar nooit meer aan de filmcamera om mijn middel gedacht… oeps… ook mijn moeder ging nog onderuit, nadat ze over een flinke boomstam was geklommen en eraf wilde springen.. ze ving zichzelf niet goed op en bam.. daar lag ze.. Dirry bleef met haar broek aan dezelfde boomstam hangen en zo scheurde haar broek nog veel verder!
Gelukkig toch zonder echte ongelukken het beginpunt weer bereikt, waar we het water met de minuut zagen stijgen (regende nog steeds). Irvin moest een stuk zwemmen en in een boom klimmen om contact te kunnen maken met de mensen op Fungu-eiland. Toen nog een tijdje op de boot zitten wachten en koud dat het was! Het regende, het waaide, iedereen was zeiknat moe, en allemaal hevig verlangend naar een douche… met een half uurtje was de boot er eindelijk. Terug op het eiland allemaal snel gedoucht en warme kleding aangetrokken en weer op weg naar John, want we hadden allemaal flinke honger. S’avonds allemaal vroeg naar bed gegaan, iedereen was echt uitgeteld..

Volgende morgen weer op tijd ontbeten en toen naar de Moedervallen gewandeld. Dit was een wandeling van ongeveer een uurtje heen en een uurtje terug. Onderweg kwamen we nog bosvarkens tegen! Die schijnen heel gevaarlijk te zijn, omdat ze mensen aanvallen.. we moesten allemaal een flink stuk terug lopen en allemaal een goeie boom uitzoeken om in te klimmen, als het nodig mocht zijn… dirry had meteen al de beste boom gevonden en bleef er naast staan, zodat niemand haar plekje in kon pikken. Tes en ik hadden samen een stevige tak gevonden, waar we hopelijk wel op konden komen als het echt nodig zou zijn.. hebben er wel om gelachen… uiteindelijk zijn de varkens van het pad afgegaan en konden we weer veilig verder. Even bij de moedervallen gezeten, maar de rivier was zo hoog dat we er niet echt dichtbij konden komen. Daarna weer terug gewandeld en de middag op fungu-eiland doorgebracht. De laatste nacht moesten we in hangmatten doorbrengen, dus die hebben we opgehangen in de hut waar ook de muziekinstallatie stond (beter!). s’avonds een feestje van de Ralleigh-boys gehad... (de mensen van het eiland gaan dan een beetje muziek maken, zingen, dansen enzo) ontzettend gezellig, zeker met die flessen borgoe… drank ging iets te hard, dus we hebben het feest met de ralleigh-boys nog even doorgezet na het eigenlijke optreden :) Mijn ouders en Nanette hadden zich ergens afgezonderd, en wij (tes, dirry, monique, edith en ik) hebben nog flink doorgefeest. Helaas is het ergens bij mij zwart geworden en eerstvolgende moment dat ik nog weet, is dat ik wakker werd in een hangmat en het koud had.. ik ben uit de hangmat gegaan en heb mijn trui aangetrokken en toen wilde ik weer terug.. maar was nog een beetje dronken en voor mijn gevoel moest ik echt in mijn hangmat springen, dat deed ik dus ook, maar ondertussen trok ik de hele hangmat onder me door! Bam.. daar lag ik dus, verstrikt in de klamboe… voordeel van de drank: je voelt er niks van als je valt.. :) nadeel: de volgende dag wel.. gelukkig was ik niet de enige die het niet meer zo goed wist, want ook tes had een smakkerd uit der hangmat gemaakt.. en de volgende morgen werd ik wakker en ik kijk naast me, ligt monique daar in plaats van Tessa.. en aan de andere kant lag Nanette, in plaats van John… Bleek dat iedereen (op mijn ouders na) in een verkeerde hangmat lag! En John zou voor Nanette nog een hangmat ophangen, maar was zelf ook aan de drank gegaan en was dit vergeten.. dus Nanette is in de hangmat van John gaan liggen en John heeft weer van iemand anders een hangmat gepakt.. Edith was die nacht als laatste thuis gekomen en kwam er achter dat er nog 1 hangmat vrij was, en is daar gaan liggen, maar deze was van Irvin en die was er net even uit gegaan om te gaan plassen.. dus edith is lekker gaan slapen en irvin kwam terug en was ineens zijn hangmat bezet, dus die heeft zijn slaapzak gepakt en is op een bankje gaan slapen. Haha, t was een echte bende.. volgende morgen had ik dan ook flink last van een kater… niks gegeten, enkel wat gedronken, maar dat kwam er ook al snel weer uit… laat die ochtend vlogen we terug met een 9-persoons vliegtuigje… wat was ik blij dat ik niet gegeten had, met die luchtzakkingen! Alle meiden zagen er ook flink beroerd uit en Tes kon het niet meer houden, net op het moment dat we gingen landen. Dus die heeft stilletjes overgegeven in een zakje, en op dat moment zegt mijn moeder: ‘hmm je kan wel ruiken dat we weer in de stad komen!’ wat hebben we daar achteraf om gelachen!
Het waren in elk geval 4 geweldige dagen! We hebben echt veel plezier gehad met z’n achten, en hebben genoten van de prachtige natuur!

Ook het EK hebben we goed gevolgd in Suriname! Enkele uren van tevoren zaten we al bij het Vat en hebben daar genoten van de wedstrijden… jammer dat ze in de kwart finale eruit gingen. Veel surinaamse voetballers waren we vanuit nederland overgekomen voor het EK. Zo lag ik in het torarica hotel (waar ik met mijn ouders naar binnen ben geglipt en heerlijk de hele dag aan het zwembad heb gelegen), naast de familie reiziger… en binnen in de lobby kwam ik Edgar Davids tegen en die volgende dag zou Clarence Seedorf ook weer in Paramaribo zijn. Wat dat betreft is Paramaribo echt heel klein, als er een bekend iemand komt, dan is het bijna zeker dat je diegene tegen het lijf loopt ergens in het centrum…

Afgelopen maandagavond hebben we een ‘Lustig’ feest gehad op white beach! Was echt heel erg gaaf! Eindelijk lekker met blote voeten flink gedanst op het strand… waren verschillende podia, met allemaal verschillende muziek… het was zo gezellig, dat we als laatste (zelfs na de bewaking) naar huis zijn gegaan.. hebben eerst nog de zonsopgang gezien op het strand… een taxi haalde ons op, maar we waren allen zo moe dat we meteen in slaap vielen in de taxi… werden pas weer wakker toen voor ons huis stonden… kleren uitgetrokken, waarbij er natuurlijk een lading zand meekwam, en meteen t bed ingedoken.. paar uur geslapen en toen er weer uit, want het was onafhankelijkheidsdag (1 juli).. dit werd grootst gevierd in het centrum.. het leek wel koninginnedag in Amsterdam, zo druk dat het was… maar het was wel enorm gezellig.. overal liepen mensen met creoolse kledendracht en prachtige hoofddoeken. Die hoofddoeken worden met stijfsel behandeld en dan worden ze gevouwen.. en elk vouwsel heeft een andere betekenis, zoals bijvoorbeeld: ‘kus me snel, want ik behoor aan een ander toe’, ‘wacht op me op de hoek’ enz…. de palmentuin stond vol kraampjes, zowel met eten en drinken, als met sierraden, kleding, cd’s… hebben lekker de hele dag rondgelopen, en daarna bij Broki wat gegeten..

Zo ik denk dat jullie nu weer aardig op de hoogte zijn van de afgelopen weken.. op het werk is ook alles nog prima… zijn nu minder studenten, dus kan nu veel zelf doen.. inmiddels heb ik ook mijn eerste (succesvolle) reanimatie gehad.. Ook dit viel goed mee…
Verder begint onze vakantie naar Trinidad en Tobego op te schieten.. over 4 weekjes zitten we er al… aan het einde van deze maand moeten we even het land uit voor de verlening van ons visum.. zal ook nog wel een heel gedoe worden..
Goed lieve mensen, tot zover.. hoop dat jullie genoten hebben en ik laat zeker nog wat weten voor we naar trinidad en tobego vertrekken!
Bigi brasa